Του Δρ.ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ
Αγία Παρασκευή – Εθνικό – Κρατερό: Τρείς κοινότητες στα σύνορα 20 χλμ βόρεια από την Φλώρινα. Δίπλα το στρατιωτικό φυλάκιο με την ελληνική σημαία και απέναντι στα 200μ. το φυλάκιο των Σκοπίων με λάβαρο το αστέρι της Βεργίνας.
7 Ιουλίου, η γιορτή της Αγίας Κυριακής. Αλλά και η δική μας γιορτή. Ένας χρόνος αδερφικής συνεργασίας της Μηχανικής με τα τρία ακριτικά χωριά.
Η πλατεία του Κρατερού φωτισμένη. Φωτισμένος και ο νέος ο αναμεταδότης στον απέναντι λόφο. Ο κόσμος στα γιορτινά του. Σφίγγεις το χέρι με τους ακρίτες. Αξιοπρέπεια, σεμνότης, λίγα λόγια – πολλά προβλήματα.
Εκεί και ομογενείς από την Αυστραλία και τον Καναδά. Ο γέρος «μετανάστης», που άφησε το Κρατερό παιδί και ξαναβρίσκεται στην πατρίδα μετά τόσα χρόνια. Με μια μικρή σημαία στο χέρι, με το αστέρι της Βεργίνας και κάτω το «Μολών Λαβέ».
Στην αρχή οι «καθιερωμένοι λόγοι». Σημασία έχει ότι η προσπάθεια αδελφοποιήσεις επιχειρήσεων με τα ακριτικά χώρια, που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο, ρίζωσέ και αναπτύσσεται. Έχουν βέβαια να γίνουν πολλά ακόμη. Ευχόμαστε, ελπίζουμε να γίνουν.
Και μετά την όμορφη πλατεία, κάτω από την γαλανόλευκη οι χώροι της Μακεδονίας μας από τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγίας Παρασκευής – Εθνικού και Κρατερού «ο Μέγας Αλέξανδρος». Με τις πανέμορφες, γνήσιες λαϊκές Ενδυμασίες της περιοχής – που και αυτές επιδιώκουν να κλέψουν οι Σκοπιανοί – χορεύουν το «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα».
Τα Ελληνόπουλα της Μακεδονίας, τα όμορφα, σεμνά παιδιά των συνόρων. Το μέλλον, η ελπίδα και το μεγάλο χρέος.
Την άλλη μέρα οδοιπορικό στις Άνω Κλεινές και τον Ακρίτα. Οι κάτοικοι των Άνω Κλεινών – πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, νοικοκύρηδες, φιλόξενοι, με προβληματισμούς για την πολιτιστική παράδοση αλλά και την ανάπτυξη και την πρόοδο.
Ο Ακρίτας που άλλοτε έσφυζε από ζωή, τώρα εγκατάλειψη. Στο υπέροχο σχολείο υπάρχουν τώρα μόνο εφτά παιδιά! Τι διαφορά με την παλιά φωτογραφία του 1904! Τότε που «κάθε γυναίκα κουβαλούσε και μία πέτρα για το σχολείο», τότε που δεν ζητούσαν όλοι τα πάντα από το κράτος, τότε που ο ελληνισμός άκμαζε.
Ξανά στην Αθήνα. Στο «νέφος», το «κυκλοφοριακό», τις μικρότητες, την μιζέρια, την παρακμή. Η εικόνα των παιδιών προβάλλει όμως κάθε λίγο μπροστά μας. Τα σοβαρά τους πρόσωπα, τα εκφραστικά τους μάτια είναι σαν να μας παρακαλούν!
«Ελάτε στα σύνορα ελάτε σε εμάς!»