Θράκη – Γεωστρατηγική – Επιβουλή -Λάθη – Αποτροπή

Ι. ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Γιατί η Θράκη είναι τόσο σημαντική; Με μια απλή ματιά στον χάρτη βλέπουμε ότι η Θράκη συνδέει την Ευρώπη με την Ασία. Από εκεί περνάει η Εγνατία Οδός που συνδέει την Κωνσταντινούπολη με την Αδριατική κι από εκεί με την Ιταλία. Από την Αλεξανδρούπολη ξεκινάει ο Διευρωπαϊκός Άξονας Αλεξανδρούπολη-Μόσχα-Πετρούπολη-Ελσίνκι. Από εκεί θα περάσουν κι οι αγωγοί αερίου. Ο ΤΑΠ. Από εκεί πιθανώς υπό άλλες συνθήκες να αναγεννηθεί και πάλι το έργο του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, κι ίσως κι ένα παρακλάδι του South Stream, του Νοτίου Αγωγού.

 Ακόμα η Θράκη έχει πάρα πολλά ορυκτά τα οποία είναι ανεξερεύνητα. Εκτός απ’ το χρυσό, για τον οποίο γίνεται τώρα μία προσπάθεια κακής εκμετάλλευσης, έχει σημαντικά αποθέματα ουρανίου τα οποία δεν έχουν ερευνηθεί, έχει πετρέλαιο, κοντά στη θέση Μπάμπουρας ανατολικά της Θάσου όπου υπάρχει ένα τεράστιο κοίτασμα το οποίο ποτέ δεν εκμεταλλευτήκαμε διότι απέχει περισσότερο από τα χωρικά μας ύδατα. Έχει ακόμα και τεράστιες ποσότητες ζεόλιθου που είναι ένα ορυκτό με τεράστιες εφαρμογές.

 Βλέπουμε λοιπόν ότι είναι ένας χώρος ο οποίος είναι σημαντικός και για τη θέση του και για τον ορυκτό του πλούτο, αλλά τώρα με τις τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία, στην Κριμαία, την από την αρχαιότητα Ελληνική Κριμαία, όχι Ουκρανική και Ρωσική, είναι ακόμα πιο σημαντική γιατί αναβαθμίζεται όλος ο άξονας Μαύρη Θάλασσα – Ελλήσποντος – Αιγαίο – Ανατολική Μεσόγειος – Κύπρος – Σουέζ. Και μ’ αυτές τις συνθήκες ο έλεγχος του Βορείου Αιγαίου συναρτάται σημαντικά από την κατοχή και ενεργοποίηση της Θράκης. Και αντιλαμβάνεστε ποια θα ήταν η θέση της Ελλάδος αν δεν είχε γίνει εκείνη η ολέθρια «συμφωνία» των Μουδανιών, όπου παραχωρήσαμε την Ανατολική Θράκη χωρίς να πολεμήσουμε διότι μας ανάγκασαν οι φίλοι μας. Ύστερα από την καταστροφή της Σμύρνης, οι «φίλοι μας», οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, μας ανάγκασαν να παραδώσουμε την Ανατολική Θράκη χωρίς να πολεμήσουμε και να έχουμε εκτός από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες και τους Ανατολικοθρακιώτες να έρχονται στην υπόλοιπη Θράκη και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

ΙΙ. ΕΠΙΒΟΥΛΗ

Γιατί η Τουρκία ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τη Θράκη; Κατ’ αρχάς αυτό το σχέδιο είναι παλιό. Από την περίοδο του Κεμάλ, την εποχή που ο Ινονού αναγκάστηκε τελικά να κάνει τη συμφωνία που ουσιαστικά υποχώρησε από το αρχικό του σχέδιο, που προέβλεπε ακόμα και τη Θεσσαλονίκη στον Έβρο, υπήρχε ένα σχέδιο σταδιακής άλωσης της Θράκης. Αυτό το σχέδιο ενισχύεται συνεχώς από τις νέες εξελίξεις. Κατ’ αρχάς βλέπουμε ότι το Οθωμανικό δόγμα Νταβούτογλου ουσιαστικά ακυρώθηκε. Το Τουρκικό σχέδιο να δημιουργήσει έναν νεοοθωμανικό κόσμο από την Κίνα μέχρι την Αφρική, τη Δυτική Αφρική, έχει ουσιαστικά ακυρωθεί. Αντίθετα το Κουρδικό πρόβλημα γίνεται όλο και πιο έντονο για την Τουρκία. Πέραν του γεγονότος ότι οι Κούρδοι έχουν δημογραφική εξέλιξη πολύ πιο γρήγορη από τους Τούρκους, δηλαδή γεννάνε πολύ περισσότερα παιδιά, η ανάπτυξη στο Ιρακινό Κουρδιστάν τους έχει ενισχύσει στην προσπάθεια να δημιουργήσουν το κουρδικό κράτος. Η Τουρκία γνωρίζει ότι νωρίτερα ή αργότερα αυτό το πεπρωμένο δεν μπορεί να το αποφύγει. Βλέπει ότι χάνει τα ερείσματά της στην Ανατολή. Και γι’ αυτό στρέφεται προς τη Δύση όπου έχει να αντιμετωπίσει μία Ελλάδα με περιορισμένες δυνατότητες οικονομικά αλλά και σε φρόνημα και σε ηθικό.

Η προσπάθεια των Τούρκων δεν αλλάζει αν αλλάζουν κυβερνήσεις. Υπάρχει ένα σχέδιο το οποίο εφαρμόζεται συνεχώς, σταθερά και το οποίο δεν φείδεται ούτε χρημάτων ούτε προσπαθειών. Κατ’ αρχάς υπάρχει μία συνεχής στρατιωτική πίεση στον Έβρο. Οι Αρχηγοί γνωρίζουν καλύτερα την κατάσταση. Γνωρίζουν ότι υπάρχει μία ολόκληρη στρατιά απέναντι στον Έβρο την οποία εμείς αντιμετωπίζουμε με ένα σώμα στρατού. Γνωρίζουν, κι έχετε ακούσει κι εσείς, για τις γέφυρες που έχουν δημιουργήσει, πλωτές γέφυρες για να περάσουν τον Έβρο, τις οποίες και διαφημίζουν. Μας λένε ξεκάθαρα ότι εμείς ετοιμαζόμαστε, αν χρειαστεί, εμείς θα περάσουμε τον Έβρο. Άλλωστε μην ξεχνάτε κι αυτό το οποίο βγήκε από το σχέδιο Βαριοπούλα, ότι ήταν έτοιμοι να μπούνε στον Έβρο και μάλιστα από τη Βουλγαρική πλευρά. Θα μπαίνανε πρώτα στη Βουλγαρία και θα μας χτυπάγανε από πίσω κοντά στο Ορμένιο. Και μετά θα λέγανε: «Κάναμε λάθος και μπήκαμε στη Βουλγαρία». Αυτά είναι συνηθισμένα για τους Τούρκους. Λοιπόν είναι μία πραγματικότητα την οποία ενισχύουν όλο και περισσότερο. Ακόμα βλέπετε ενισχύουν πάρα πολύ την αεροπορία τους για να μπορούν να κυριαρχήσουν και στο Αιγαίο αλλά και σε όλο το χώρο τον Θρακικό. Ώστε να κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα για εμάς.

Αλλά το σοβαρότερο είναι η εσωτερική ανατροπή που προσπαθούν να πετύχουν. Ξεκινώντας από τον σταδιακό εκτουρκισμό της μειονότητας. Ως γνωστόν η μειονότητα αποτελείται από τρεις κατηγορίες. Είναι Μουσουλμανική μεν, αλλά είναι τρεις διαφορετικές ομάδες. Τρεις διαφορετικές, ας τις πω, εθνότητες. Είναι οι τουρκογενείς, οι λεγόμενοι τουρκογενείς, η οποία αποτελείται από ένα μείγμα διαφόρων υπολειμμάτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι οι Πομάκοι και οι Ρομά. Η πρώτη κατηγορία ήταν το πρώτο στάδιο το οποίο προσπάθησαν και ομογενοποίησαν σε μία τουρκική μειονότητα. Το δεύτερο στάδιο ήταν να μπορέσουν να εκτουρκίσουν και τους Ρομά και τους Πομάκους. Το τρίτο στάδιο είναι να δημιουργήσουν πλέον μία ενιαία τουρκική κοινότητα. Το τέταρτο στάδιο είναι να ζητήσουν μία ανεξαρτησία. Το πέμπτο στάδιο να συνδεθούν με τις περιοχές τις Βουλγαρικές που κατοικούνται βόρεια της Ροδόπης από σημαντικό αριθμό μουσουλμάνων, τουρκογενών και Πομάκων και βέβαια μετά να δημιουργήσουν «ανεξάρτητη» Θράκη. Ήδη έχουν ετοιμάσει και τη σημαία τους. Και οι «Έλληνες» βουλευτές, πηγαίνοντας στην Προύσα, στην Κωνσταντινούπολη ή στη Γερμανία, κάθονται κάτω από τη σημαία και φωτογραφίζονται, τη σημαία της «ανεξάρτητης» Τουρκικής Θράκης.

Κατ’ αρχάς, η συνθήκη της Λωζάνης προέβλεπε μία αμοιβαιότητα μεταξύ των μουσουλμάνων της Θράκης και της Ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Δεν χρειάζεται να σας πω πώς σταδιακά, ύπουλα και μεθοδικά κατάφεραν να διαλύσουν τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Εμείς βέβαια, από αδυναμία, από επιπολαιότητα, από φόβο, δεν μπορέσαμε να εφαρμόσουμε αυτή την αρχή της συνθήκης της Λωζάνης. Τις διατάξεις της συνθήκης της Λωζάνης. Θυμάμαι το 1965, όταν υπουργός ήταν ο Τούντας και γίνανε κάποιες απελάσεις, απέλασε έναν μουσουλμάνο από τη Ρόδο και έναν από τη Θράκη, τότε αμέσως σταματήσανε οι Τούρκοι τις δικές τους απελάσεις για λίγες μέρες. Μετά συνέχισαν με το γνωστό αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή έχουν εξαφανίσει πια τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, έχουν ερημώσει την Ίμβρο και την Τένεδο και βέβαια ζητούν από τις διεθνείς οργανώσεις και τους οργανισμούς τα «δικαιώματα των Τούρκων της Θράκης που καταπατώνται».

ΙΙΙ. ΛΑΘΗ

Η Ελληνική πολιτεία συνεχώς υποχωρεί με την έννοια «να μη δημιουργήσουμε προβλήματα, να έχουμε καλές σχέσεις». Άκουσα και κάτι καταπληκτικό τελευταία: «Άσε τους να εκτονώνονται, για να μη μας ενοχλούν». Και βέβαια οι Τούρκοι βλέποντας τη συνεχή αδυναμία μας προχωρούν σταδιακά και μεθοδικά για την επίτευξη του σκοπού τους. Με βάση, βέβαια, με έδρα το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, το οποίο έχει γίνει ουσιαστικά συγκυβερνήτης της Θράκης. Μαύρο χρήμα, πολύ. Προσπάθησα να κάνω, με πληροφορίες που έχω έναν υπολογισμό, πόσο μαύρο χρήμα ξοδεύει το προξενείο. Και κατέληξα ότι δεν είναι κανένα μεγάλο ποσό. 20 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Δεν αξίζει για την πατρίδα μας να δίνουμε κι εμείς 20 εκατομμύρια να υποστηρίξουμε τη Θράκη μας; Πώς έρχονται αυτά τα χρήματα; Με τους διπλωματικούς σάκους, με βαλίτσες, με τους διάφορους υπουργούς που έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι στην Θράκη και κάνουνε την προπαγάνδα τους, ανενόχλητοι. Αφού ακόμα κι η κυρία Ερντογάν όταν είχε έρθει, τη φωτογραφίσανε να κουβαλάει 5 μεγάλες βαλίτσες, δεν πιστεύω να είχε λουκούμια, χρήματα θα είχε.

Εκείνο που έχει σημασία είναι να παρακολουθήσουμε την όλη διαδικασία του εκτουρκισμού των Πομάκων και των Ρομά. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης υποχρέωση της Ελληνικής πολιτείας είναι να διδάσκει τους Μουσουλμάνους στη γλώσσα τους. Άρα στοιχειώδης υποχρέωση είναι να διδάσκονται οι τουρκογενείς την Τουρκική, οι Πομάκοι την Πομακική κι οι Ρομά τη Ρομανί. Σαν μία «δικαιολογία», κάποια χρόνια, 20 χρόνια πριν, ήταν ότι δεν ήταν γραμμένη η Πομακική γλώσσα άρα δεν μπορούσε να διδαχθεί. Και στο απλό ερώτημα: Μα υπάρχει ολόκληρο πανεπιστήμιο. Υπάρχει ολόκληρη πολιτεία. Γιατί δεν φρόντισε να τη γράψει αυτή τη γλώσσα; Υπήρχαν κάποιες δικαιολογίες οι οποίες ήταν ανάξιες για να τις συζητήσει κανείς. Εν πάση περιπτώσει κάποια στιγμή γράφτηκε η Πομακική γλώσσα. Κι όχι μόνο γράφτηκε. Έγιναν ακόμα και λεξικά, γραμματική, συντακτικό, ακόμα και αναγνωστικό της πρώτης τάξης. Τόσο απλό ήταν το θέμα. Οι τότε υπουργοί ήταν ενθουσιασμένοι, ωραία, θα τους διδάξουμε τη γλώσσα τους. Κι αντί να τους διδάξουν τη γλώσσα τους, ύστερα από λίγο ανέθεσαν σε δύο κυρίες, καθηγήτριες του Πανεπιστημίου Αθηνών, να διδάξουν τα μουσουλμανόπαιδα ενισχυτική διδασκαλία εις την Ελληνική και την Τουρκική. Δηλαδή η Ελληνική Πολιτεία αντί να αξιοποιήσει τις προσπάθειες οι οποίες έγιναν και γράφτηκε η Πομακική γλώσσα, αντ’ αυτού πληρώνει Ελληνίδες καθηγήτριες να διδάσκουν τους Πομάκους και τους τσιγγάνους τα Τουρκικά. Υπάρχει καλύτερος τρόπος εκτουρκισμού από το να διδάσκεις τα μικρά παιδιά τα Τουρκικά; Κι όταν βέβαια οι Τούρκοι αντίστοιχα χρησιμοποιώντας τους πράκτορές τους που έχουν σε κάθε χωριό και τους ιμάμηδες και με τη δικαιολογία της εκμάθησης του κορανίου σε κάθε τζαμί μέσα, κάνουν μία τεράστια προπαγάνδα εις βάρος της πατρίδας, όπου ρίχνουν το δηλητήριο στα μικρά παιδιά και τους λένε: «Πατρίδα μας είναι η Τουρκία». Στα βιβλία πίσω στο Κοράνι έχουν κολλημένο τον τουρκικό ύμνο, φωτογραφία του Κεμάλ, τώρα δεν ξέρω αν έχουν και του Ερντογάν ή του Γκιουλέν.

Κι εμείς ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κανείς δεν σκέπτεται τις συνέπειες. Γιατί; Για κάποια ψίχουλα. Για κάποιους ψήφους. Εκεί γίνεται το μεγαλύτερο έγκλημα. Πριν από κάθε εκλογή βλέπει κανείς αυτή την αθλιότητα. Έλληνες πολιτικοί για λίγους ψήφους να πουλάνε τα πάντα, να υπόσχονται τα πάντα. Να παραδίδουν τα πάντα. Αυτή τη στιγμή ο νόμος της Ελληνικής πολιτείας δεν ισχύει στην Θράκη. Βγαίνουν αποφάσεις δικαστικές και δεν τηρούνται. Πριν από λίγο βγήκε μία δικαστική απόφαση η οποία έλεγε ότι στην παραλία της Μέσης, νότια της Κομοτηνής, την οποία είχαν γεμίσει παράνομες παράγκες οι μουσουλμάνοι, πρέπει να κατεδαφιστούν. Τελική απόφαση, οριστική απόφαση δικαστική. Αποτέλεσμα; Δεν κατεδαφίστηκε τίποτε. Και το άθλιο; Μέσα στα 220 σπίτια ήταν και ορισμένα «κουπούκια» δικά μας τα οποία βοήθησαν να μην κατεδαφιστούν. Υπάρχουν ψευτομουφτήδες. Παράνομοι. Τους αναγνωρίζουμε. Υπουργοί βγάζουν και φωτογραφίες μαζί τους. Γίνονται μαθήματα παράνομα στα τζαμιά. Τα ανεχόμαστε. Υπάρχει εκβιασμός όσων αντιδρούν. Το ανεχόμαστε. Και με λίγα λόγια κάνουμε ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να κάνει ένας Τούρκος ο οποίος ήθελε να αλώσει τη Θράκη.

Να σας πω χαρακτηριστικά. Συνάντησα κάποτε τον Υπουργό του Καλλικράτη. Του λέω: «Ξέρεις τι τεράστια ζημιά έκανες στη Θράκη; Ξέρεις ότι έχεις παραδώσει τη βόρεια Θράκη –τη βόρεια Ροδόπη και τη βόρεια Ξάνθη– στους Τούρκους»; Με κοιτάζει αποβλακωμένα και μου λέει: «Δεν νομίζω. Τι έχω κάνει; Στους Τούρκους την παρέδωσα; Δεν είμαι σίγουρος». Αυτό είναι το δράμα, του λέω, ότι δεν είσαι σίγουρος. Αυτό είναι το χειρότερο. Αυτή τη στιγμή η βόρεια Ροδόπη κι η βόρεια Ξάνθη ουσιαστικά ελέγχονται από τους Τούρκους. Και αντιλαμβάνεστε αν ένας Πομάκος αντιδράσει. Θα του βγάλουν την ψυχή ανάποδα. Αν έχει μαγαζάκι, δεν θα πατήσει κανείς στο μαγαζί του, θα του το κλείσουν. Αν έχει κάποια ανάγκη, θα του πουν: «Ή θα έρθεις μαζί μας ή δεν θα σου κάνουμε τίποτα». Ερχόντουσαν απλοί άνθρωποι και μου λέγανε: «Μία κάμαρα θέλω να χτίσω και μου βγάζουν την ψυχή ανάποδα τόσα χρόνια». Κι έρχονται οι πράκτορες και μου λένε: «Έλα μαζί μας και θα σου βγάλουμε την άδεια σε λίγες μέρες». Κάποιοι δεν άντεξαν, πήγαν μαζί τους και βγάλανε την άδειά τους σε λίγες ημέρες!

I.V ΑΠΟΤΡΟΠΗ

Τι πρέπει να γίνει; Πολλοί φέρνουν τώρα σαν δικαιολογία το οικονομικό θέμα. Τι είπε ο Μέγας Αλέξανδρος. Το φρόνημα πάνω απ’ όλα. Το φρόνημά μας. Οικονομικά είχαμε πολλές δύσκολες στιγμές στη ζωή μας. Και οι παλαιότεροι θυμούνται και την Κατοχή, τι περάσαμε. Παρά ταύτα όμως δεν χάσαμε την ελπίδα μας τότε. Και το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι ακριβώς να κρατήσουμε όλοι μας το φρόνημά μας. Και βέβαια πρέπει να έχουμε χρήματα. Το είπε ο Δημοσθένης: «Δει δη χρημάτων διότι άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων». Το χρήμα είναι στοιχείο για να γίνουν τα δέοντα, τα πρέποντα. Υπό αυτή την έννοια, ασφαλώς και πρέπει να είμαστε οικονομικά ισχυροί. Και θα μου επιτρέψετε για λίγο να σας πω ότι αυτό το πρόβλημα το οικονομικό, το οποίο έχει φέρει τόση δυστυχία, τόση εξαθλίωση σε εκατομμύρια Έλληνες αυτή τη στιγμή κι έχει ρίξει και το φρόνημα κι έχει δημιουργήσει αυτή την αίσθηση της απελπισίας η οποία παραλύει τις δυνάμεις της χώρας, θα μπορούσε να λυθεί με δύο απλούς τρόπους. Τους είχα πει πριν από 3 χρόνια.

Ο πρώτος τρόπος είναι η αξιοποίηση της Ελληνικής ΑΟΖ. Κήρυξη της ΑΟΖ και πλέον έχοντας ξεκάθαρο το θαλάσσιο οικόπεδό μας, ζητούμε από ξένους ειδικούς να κάνουν μία εκτίμηση. Με τα δεδομένα τα σημερινά, τι αξία έχει αυτό το οικόπεδο; Τι αξία έχει ο υπόγειος πλούτος – πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Τι αξία έχει σαν χώρος στον οποίο μόνο εκείνος που έχει την ΑΟΖ μπορεί να αλιεύει; Αντιλαμβάνεστε αυτή την πτυχή που είναι πάρα πολύ σημαντική οικονομικά. Κι ας κάνουμε μία τιτλοποίηση μέρους αυτής της αξίας. Αν ήταν ένα τρις να τιτλοποιήσουμε 100 δις και να ζητήσουμε από όλους τους Έλληνες του εξωτερικού και του εσωτερικού να πάρουν μετοχές σ’ αυτή την νέα εταιρία. Και όσες μείνουν να διατεθούν στο διεθνές επενδυτικό κοινό. Θα είχαμε μαζέψει 50 δις, τα οποία, θα μας βοηθούσαν και τις παραχωρήσεις που έχουμε κάνει να αποφύγουμε και την εξαθλίωση του Ελληνικού λαού να σταματήσουμε και να βοηθήσουμε την άμυνά μας που είναι τελείως απαραίτητο στοιχείο για οποιαδήποτε άλλη πρόοδο αλλά και να μειώσουμε και το χρέος μας εξαγοράζοντας μέρος του σε χαμηλότερη ονομαστική τιμή.

Και το δεύτερο, το οποίο επί χρόνια προσπαθούν ορισμένοι αλλά δυστυχώς η Ελληνική πολιτεία το παρακάμπτει και το αφήνει για το μέλλον, είναι οι Γερμανικές επανορθώσεις. Χωρίς φωνές θα έπρεπε επιτέλους να διεκδικήσουμε αυτά τα λεφτά. Είναι 500 δις, είναι 300 δις, πρέπει σοβαρά κι επίσημα χωρίς κομπλεξισμούς, χωρίς φόβο ότι θα ενοχλήσουμε κάποιους, να τα διεκδικήσουμε. Αυτά είναι αίμα Ελλήνων που θυσιάστηκαν κι αυτό το αίμα, έστω, κατά ελάχιστον πρέπει να ανταμειφθεί. Δεν γίνεται τίποτε σ’ αυτά τα θέματα. Θα μπορούσαμε να λύσουμε το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος με αυτά. Ανεξάρτητα των λαθών που έχουμε κάνει κι ανεξάρτητα του ότι θα πρέπει να δημιουργήσουμε μία σταθερή και βιώσιμη οικονομία.

Τώρα θα επανέλθω στη Θράκη. Πρέπει να υπάρξει επιτέλους μία εθνική πολιτική στη Θράκη. Δεν μπορεί ακόμα και τώρα για μία εκλογή ευρωβουλευτών να πουλάμε την πατρίδα μας στους Τούρκους για κάποιες ψήφους. Μία αθλιότητα η οποία υπάρχει απ’ όλες τις πλευρές. Βλέπουμε να προσπαθούν κόμματα να πάρουν την ευλογία του προξενείου, βλέπουμε ακόμα και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πηγαίνει να κάνει ομιλία στον Εχίνο και να βγάζει φέιγ-βολάν στα τουρ- κικά. Επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε ότι πέραν των άλλων έχουμε κάποια ηθική υποχρέωση – εθνική υποχρέωση. Ο περιφερειάρχης θα βγει σύμφωνα με τις επιταγές του προξενείου. Διότι έχουν φτάσει σε μία κρίσιμη μάζα του 20%-25% με την οποία αναλόγως πού τη στρίβουν μπορούν να επιλέξουν τους βουλευτές που θέλουν, ακόμα και τον περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης. Ουσιαστικά, έμμεσα, υπάρχει ένας συνεχής εκβιασμός ο οποίος οδηγεί σε συνεχή απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας στην περιοχή.

Και βέβαια επιτέλους πρέπει να τηρηθούν οι Ελληνικοί νόμοι στη Θράκη. Δεν είναι δυνατόν ένας ο οποίος κλέβει να μην τιμωρείται επειδή είναι άνθρωπος του προξενείου ή φίλος του. Δεν μπορεί να υπάρχει μη πληρωμή για το παράνομο τζαμί και πληρωμή για κάθε ασήμαντη μικρή πολεοδομική παρέμβαση κάποιου Χριστιανού. Και βέβαια πρέπει να σταματήσει, κι είναι θέμα ζωής και θανάτου, διά μαχαίρας, ο εκτουρκισμός των Πομάκων και των Ρομά. Αλλιώς το μέλλον της Θράκης προδιαγράφεται δυστυχώς οδυνηρό.

Και βέβαια πρέπει να ενισχύσουμε όσο είναι δυνατόν την άμυνά μας. Τη θωράκισή μας. Αμυντική και επιθετική. Γιατί η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Ναι, χρειαζόμαστε πόρους. Όμως χρειαζόμαστε και έμψυχο υλικό. Δεν μπορούμε να έχουμε εμείς απέναντι σε μια στρατιά, μονάδες οι οποίες δεν έχουν πλήρη επάνδρωση. Δεν μπορούμε να μην έχουμε οβίδες επί χρόνια για τα Leopard. Δεν μπορεί να μην έχουμε πετρέλαιο για να τελειώσουμε την τάφρο του Φράγκου. Δεν μπορεί να είναι τεράστιο θέμα μία δαπάνη να γίνει ένας δρόμος προς την πλευρά των συνόρων, προς την πλευρά της Βουλγαρίας ώστε να υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος πρόσβασης μέχρι τον βόρειο Έβρο.

Και πάνω απ’ όλα αυτά, πρέπει να σκεφτούμε και την ευθύνη όλων μας για το δημογραφικό πρόβλημα. Διότι δεν γεννάμε πια. Και υπό αυτές τις συνθήκες, βλέπουμε, τα νέα παιδιά να φεύγουν, βλέπουμε νέα ζευγάρια να λένε ότι για λόγους οικονομικούς δεν θα αποκτήσουμε παιδιά. Τελικά, Quo Vadis;

Κάποια στιγμή που μιλούσα μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα αυτής της αίθουσας, γεμάτη από νέα παιδιά, με ζήλο, με τα μάτια γεμάτα πίστη για το μέλλον, που να λένε ότι εμείς θα πολεμήσουμε, εμείς θα προχωρήσουμε, εμάς δεν μας φοβίζουν οι δυσκολίες, εμείς που σπουδάζουμε στη Θράκη, θα γίνουμε δημότες Κομοτηνής, δεν θα αφήσουμε τη Θράκη μας. Και θυμήθηκα κι εκείνα τα χρόνια που ήμασταν κι εμείς νέοι και πολεμούσαμε με το δικό μας τρόπο βέβαια, για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κοίταξα ξανά την αίθουσα. Ήταν γεμάτη από ηλικιωμένους. Δεν είδα νέους.